απλά πράγματα

Απευκταία κάθε απώλεια ανθρώπινης ζωής. Επίσης απευκταία και αδιανόητη, για όσους η ανθρώπινη ύπαρξη αποτελεί υπέρτατη αξία, είναι και κάθε απαξίωσή της. Όπως αδιανόητη είναι και κάθε «διαβάθμισή» της. Παρόλα αυτά κάποιες συγκρίσεις (οδυνηρές και δυσάρεστες…) είναι αναπόφευκτες: Για το θάνατο του 38χρονου συμπολίτη μας Νικήστρατου Κυρίκου ο λόγος. Για έναν θάνατο που δεν βγήκαν ανακοινώσεις από τα πολιτικά κόμματα. Στην οικογένειά του δεν στάλθηκαν συλλυπητήριες επιστολές από την «πολιτική ηγεσία» του τόπου. Δεν έγιναν εκπομπές στη τηλεόραση. Δεν ακούσαμε τα παπαγαλάκια της πληρωμένης δημοσιογραφίας να χύνουν τα κροκοδείλια δάκρυά τους. Δεν είχαμε ολοσέλιδα αφιερώματα στις εφημερίδες. Η σορός του δεν καλύφθηκε με την ελληνική σημαία. Η κηδεία του δεν έγινε «δημοσία δαπάνη». Κανένας «αρμόδιος» και κανένας «υπεύθυνος» δεν υπέβαλε την παραίτησή του. Και γιατί άλλωστε; Για τα ΜΜΕ και το πολιτικό μας σύστημα, δεν επρόκειτο για δολοφονία αλλά απλά για ένα ακόμη «εργατικό ατύχημα». Ο Κυρίκος δεν ήταν «εν ώρα υπηρεσίας» αλλά απλά ήταν για το καθημερινό μεροκάματο. Δεν έπεσε «στις επάλξεις του καθήκοντος» αλλά απλά έπεσε από τη σκαλωσιά. Δεν ήταν «ένστολος» της ΔΙΑΣ αλλά ένας απλός ελαιοχρωματιστής, ένας απλός εργάτης. Απλά πράγματα.