Τιμολέων, συγνώμη!

Τιμολέων, συγνώμη. Είναι το μόνο που μου βγαίνει, όχι από το στόμα, από την ψυχή μου. Κάποιοι θα αρκεστούν σ’ ένα συγκαταβατικό «κρίμα το παλικάρι…». Κάποιο άλλοι, υποκριτικά, θα «σοκαριστούν…». Κάποιοι τρίτοι θα επιμερίσουν ευθύνες: Στις παρέες, στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία… Εγώ, για τις δικές μου ευθύνες θέλω να μιλήσω και – παρότι δεν σε γνώρισα – να σου ζητήσω συγνώμη. Ξέρω ότι δεν φταις εσύ. Δεν φταίνε ούτε οι γονείς σου. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ατομικό, συλλογικό είναι. Μας αφορά όλους. Γιαυτό και οι ευθύνες είναι συλλογικές, της κοινωνίας. Γι αυτή την κοινωνία λοιπόν σου ζητάω συγνώμη. Γιατί, έχω κι εγώ τις ευθύνες μου για μια κοινωνία που οδηγεί 18χρονους στο θάνατο. Έχω κι εγώ ευθύνες γι αυτή την κοινωνία που την αποστρέφεσαι, εσύ και χιλιάδες άλλοι σαν και σένα. Που σου προσφέρει μιζέρια, ανασφάλεια, αδιέξοδα… Γι αυτό και αναζητείς φυγές, τη «ψάχνεις» αλλού και τη «βρίσκεις» με ουσίες… Έχω κι εγώ ευθύνες γι αυτή την κοινωνία που τη σαπίλα της την ανήγαγε σε ιδανικό για τους νέους ανθρώπους. Μια κοινωνία όπου η αδικία έγινε νόμος, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση βαφτίστηκαν ηθική. Μια κοινωνία της υποκρισίας, του βολέματος, της «επί πτωμάτων» ανέλιξης… Που τα αγαθά «κόλποις» κτώνται, που μετράει το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι»… Που μας θέλουν οπαδούς, φίλαθλους, εύπλαστη μάζα… Που τα όνειρά μας, τα δικαιώματά μας, η ίδια μας η ζωή είναι στην «μέγγενη», συνθλίβονται καθημερινά.
Και για κάτι ακόμα σου ζητάω συγνώμη Τιμολέων. Για το ότι εγώ και χιλιάδες άλλοι σαν και μένα (που είμαστε «μεγάλοι», που «τα ξέρουμε» και έχουμε «άποψη» για τα πάντα) αρκούμαστε μόνο σε λόγια και διαπιστώσεις. Λόγια, λόγια, λόγια… Πολλά λόγια, κριτικές, αναλύσεις... Και από πράξη, τίποτα! (Α, ναι! Μια φορά στα 4 χρόνια, για ένα λεπτό, ψηφίζουμε…). Κλειστήκαμε στο καβούκι μας, αραχτοί στον καναπέ μας, αποχαυνωμένοι μπροστά στο χαζοκούτι, χονδρόπετσοι, αδιάφοροι για ότι συμβαίνει γύρω μας, μακριά από κάθε συλλογικότητα, κοιτάζουμε να βολέψουμε τη πάρτι μας, έχοντας την αυταπάτη ότι εμείς θα τη σκαπουλάρουμε. Και κάθε μέρα βυθιζόμαστε περισσότερο στα σκατά. Και φτιάξαμε μια κοινωνία «καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» μας. Μια κοινωνία που συνθλίβει τα όνειρα, τις ελπίδες, τη θέληση των νέων για ζωή. Μια κοινωνία εχθρική για τον άνθρωπο, που αποβάλλει σαν ξένο σώμα ότι το αληθινό και ότι το ωραίο. Μια κοινωνία που – με το δίκιο τους – την αποστρέφονται οι συνομήλικοί σου και αναζητούν αλλού διέξοδο, ψάχνουν να βρουν αλλού αυτό που τους γεμίζει. Αλλά – και γιαυτό επίσης έχω ευθύνη, και γιαυτό επίσης ζητάω τη συγνώμη σου – και αυτές τις αναζητήσεις σας, αυτή η κοινωνία του κέρδους, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, κατάφερε και τις έκανε εμπόρευμα. Κατάφερε να διοχετεύσει την – κατά βάση υγιή – αντίδρασή σας σε κανάλια ανώδυνα για το σύστημα. Σε υποκατάστατα που είναι ενσωματώσιμα, ακίνδυνα για το κατεστημένο, που οδηγούν σε νέα αδιέξοδα, που ανακυκλώνουν τα προβλήματα και δημιουργούν νέα. Φοβάται το σύστημα, γι αυτό και βρίσκει τρόπους και μηχανισμούς να εκτονώσει την νεανική αντίθεση πριν αυτή γίνει αντίδραση, πριν γίνει αντίσταση, πριν γίνει διεκδίκηση, πριν γίνει αγώνας για το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος. Δεν σας θέλει όπως είστε, λουλούδια, αλλά σας θέλει φυτά.
Γι αυτή τη κοινωνία σου ζητάω συγνώμη. Και σου ζητάω συγνώμη που μπήκα και εγώ στο «λούκι». Που συμβιβάστηκα με πολλά απ’ όσα μ’ εξοργίζουν. Που αποδέχομαι άλλοι να καθορίζουν τη ζωή μου. Που δεν έχω λόγο, που καταπίνω το σάλιο μου αντί να φτύσω κάποιους κατάμουτρα, που καταπιέζω την οργή και την αγανάκτησή μου αντί να την κάνω φωνή, κραυγή, πράξη, αγώνα για να αλλάξουν όλα αυτά.
Κάποιοι θα με προλάβουν: «δεν είσαι εσύ υπεύθυνος για την κοινωνία!». Πράγματι, δεν είμαι εγώ υπεύθυνος. Άλλοι μας την παρέδωσαν. Είμαι όμως υπεύθυνος για αυτά που έκανα (ή δεν έκανα) για να αλλάξει αυτή η κοινωνία. Και αυτά που έκανα είναι τα λίγα, ενώ τα πολλά είναι αυτά που δεν έκανα. Και πάνω απ’ όλα, πρώτα απ’ όλα, γι αυτά σου ζητάω συγνώμη Τιμολέων. Γι αυτά που έπρεπε να κάνω και δεν τα έκανα. Να χαλάσω τη «βόλεψή» μου, να αντισταθώ, να διεκδικήσω, να αγωνιστώ για μια νέα κοινωνία, τέτοια που άξιζε σε σένα, σε μένα, στα παιδιά μου. Εδώ είναι η ομορφιά της ζωής. Στον αγώνα για την ανατροπή αυτής της σάπιας κοινωνίας, στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Αυτός ο αγώνας είναι που ομορφαίνει και το σήμερα, που δίνει νόημα και περιεχόμενο στη ζωή μας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα δεν περισσεύει κανένας Τιμολέων. Γιαυτό και σου ζητάω συγνώμη. Που δεν έκανα αυτόν τον αγώνα, που δεν βρεθήκαμε σ’ αυτόν τον αγώνα, που ταξίδευες μόνος σου και δεν τον δώσαμε μαζί.