Εγώ επιμένω: Οι εκλογές
δεν φέρνουν την αλλαγή. Οι εκλογές απλά αποτυπώνουν, «φωτογραφίζουν» τους
συσχετισμούς, τις τάσεις και τις διαθέσεις που έχουν ήδη διαμορφωθεί στο
«εκλογικό σώμα». Συσχετισμοί, τάσεις και διαθέσεις που διαμορφώθηκαν «στο
δρόμο», στις κινητοποιήσεις και στις κινηματικές διεργασίες που έχουν προηγηθεί
των εκλογών. Συσχετισμοί, τάσεις και διαθέσεις που έχουν διαμορφωθεί από τα
πριν και που απλά στις εκλογές εκφράζονται, καταγράφονται και μετρούνται και μάλιστα
μ’ ένα «στρεβλό» και συντηρητικό τρόπο, με «αφυδατωμένη» και στομωμένη την
δυναμική τους. Γήπεδο του συστήματος είναι έτσι και αλλιώς οι εκλογές και όχι
του λαού. Ένα επίσημο γκάλοπ, το πιο πανελλαδικό και το πιο έγκυρο. Και
ταυτόχρονα μια βαλβίδα εκτόνωσης για το λαό, μια ψευδαίσθηση συμμετοχής και
δημοκρατίας. Άλλωστε, αυτή καθαυτή η
εκλογική διαδικασία, το «ένα λεπτό κάθε τέσσερα χρόνια», η μυστικότητα της
γνώμης-ψήφου, η λογική της «ανάθεσης» και της «εκπροσώπησης», με το λαό στη
γωνία σε ρόλο απλού ψηφοφόρου είναι λογικές συστημικές και συντηρητικές,
λογικές δεξιές. Ότι έγινε λοιπόν στις 6 Μάη αλλά και στις 17 Ιούνη αποτελούν
έκφραση και αποτύπωση των όσων προηγήθηκαν.
Στις 6 Μάη εκφράστηκε η
αντίθεση του λαού στη βάρβαρη πολιτική. Εκφράστηκε η οργή και η αγανάκτησή του.
Εκφράστηκαν σε επίπεδο ψήφου τα βήματα που έκανε ο λαός όλο το προηγούμενο
διάστημα με τις κινητοποιήσεις του, τις απεργίες, τις «πλατείες», τις
«παρελάσεις» κλπ. Εναντιώθηκε στα κόμματα της συγκυβέρνησης, εναντιώθηκε στα
«έργα και ημέρες» του δικομματισμού, αποδεσμεύτηκε από την επιρροή τους. Ο
θυμός και η οργή του ξεπέρασαν τις «νουθεσίες», τις απειλές και την τρομοκρατία
των Μερκοζί και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις πολιτικές εξελίξεις ήταν
αυτή που προκάλεσε πολιτική κρίση, που ανάγκασε σε «απόσυρση» την κυβέρνηση
Παπανδρέου, που υποχρέωσε ΝΔ και ΛΑΟΣ να επιλέξουν στρατόπεδο (φανερά πλέον το
μνημονιακό…), που δημιούργησε ανησυχία και αναστάτωση στα διάφορα κέντρα
εξουσίας μέσα και έξω από την Ελλάδα. Η 6 Μάη ήταν μια επιτυχία μας.
Χαμογελούσε ο κόσμος στις 7. Ήταν διάχυτη η ικανοποίηση. Ένοιωθες γύρω σου μια
ευφορία. Άκουγες από πολλούς το «καλά να πάθουν»… Ακόμα και αυτοί οι ψηφοφόροι
του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (όσοι απέμειναν και όσοι επέμειναν), παρότι είδαν τα
κόμματά τους να καταποντίζονται, «δεν το πήραν κατάκαρδα». Αντίθετα έκρυβε και
μια ανομολόγητη ικανοποίηση αυτό το «μπας και βάλουν μυαλό» που αντέτειναν στις
συζητήσεις τους…
Αυτή την ευφορία και την
ικανοποίηση δεν την είχε ο κόσμος τη Δευτέρα 18 του Ιούνη. Πολλά τα κατεβασμένα
κεφάλια. Ένιωθες γύρω σου το σφίξιμο στο νου και στις καρδιές όλων. Νικητών και
ηττημένων… Αγωνία και μαζί φόβος για το σήμερα, για το αύριο, για το χειμώνα
που έρχεται… «Δεν βάζουμε μυαλό», «καλά να πάθουμε», «τα θέλουμε» άκουγες από
πολλούς…
Τι έγινε λοιπόν στις 17;
Πώς από το προθάλαμο της «κυβέρνησης της αριστεράς» φτάσαμε στη δεξιότερη από
ποτέ δεξιά του Σαμαρά; Γιατί είχαμε αυτό το πισωγύρισμα; Που οφείλεται αυτή η
αναδίπλωση; Να ψάξουμε για μυστικές και καταχθόνιες δυνάμεις; Για αντιλαϊκές
συνομωσίες και σχέδια που εξύφαναν ξένα και ντόπια κέντρα;
Να ξαναεπιμείνω: Στις 17
έγινε ότι έγινε και στις 6. Δηλαδή, στο εκλογικό αποτέλεσμα απλά
αποτυπώθηκε-«φωτογραφήθηκε» αυτό που είχε ήδη αποκρυσταλλωθεί από πριν στο
εκλογικό σώμα. Αποτυπώθηκαν οι συσχετισμοί, οι τάσεις, οι διαθέσεις που είχαν
ήδη διαμορφωθεί στο μεσοδιάστημα των εκλογών. Από τις 6 μέχρι τις 17 πήγε πίσω
ο λαός μας. Κιότεψε. Αναδιπλώθηκε. Ενισχύθηκαν τα συντηρητικά χαρακτηριστικά
του. Όταν βομβαρδίζεται καθημερινά με απειλές, διλήμματα και εκβιασμούς για
«ευρώ ή δραχμή», «ΕΕ ή χάος», «ΕΕ ή χρεοκοπία» κ.λπ., όταν από πρωταγωνιστής
όπως ήταν στο δρόμο, στις απεργίες, και στις «πλατείες» μετατρέπεται σε θεατή
που παρακολουθεί χειρισμούς κορυφών, διερευνητικές εντολές, πολιτικάντικα
παιχνίδια και πολιτική καμαρίλα, όταν ο ρεαλισμός του κινήματος αντικαθίσταται
από τον ρεαλισμό της «επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου» ή «αντικατάστασης του
Μνημονίου με το Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης», τότε είναι φυσιολογική και η συντηρητικοποίηση
και η αναδίπλωση και το πισωγύρισμα. Ας μην ψάχνουμε λοιπόν για καταχθόνιες
δυνάμεις και ας μην αναζητούμε θεωρίες συνωμοσίας. Δεν ευθύνονται μόνο οι
δυνάμεις του συστήματος. Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Βασικές ευθύνες έχουν και
οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά και που σ’ αυτό το εκλογικό
μεσοδιάστημα χειρίστηκαν, ενσωμάτωσαν
και τελικά εκτόνωσαν τις λαϊκές προσδοκίες και αναζητήσεις. Που άφησαν
στη μέση τα βήματα της 6 Μάη, που δεν τα πήγαν παραπέρα, που τα πισωγύρισαν και
τα εγκλώβισαν σε «λύσεις» «εντός της ΕΕ» και «εντός του Ευρώ».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά
έφτιαξε λοιπόν τη κυβέρνησή του το σύστημα! Και πήρε όντως μια ανάσα. Μια ανάσα
όμως που όλα δείχνουν ότι θάναι παροδική και σύντομη. Γιατί δεν θα αργήσει να ξαναβγεί
ο λαός στους δρόμους και στις «πλατείες». Τον ωθεί η κατάσταση που βιώνει. Η
ανεργία που αυξάνεται, τα μαγαζιά που κλείνουν, το εισόδημα που μειώνεται, τα
χαράτσια που καλά κρατούν, η φοροεπιδρομή που έρχεται, η υγεία που νοσεί, η
«δωρεάν παιδεία» που είναι πανάκριβη, οι καλοκαιρινές διακοπές που «αναβλήθηκαν»,
ο χειμώνας που προβλέπεται βαρύς… Είναι λοιπόν πολλοί οι λόγοι που μας
«υποχρεώνουν» να συνεχίσουμε. Για να σταματήσουμε το πισωγύρισμα. Για να
αναπληρώσουμε το χαμένο έδαφος. Για να καταγράψουμε πάλι επιτυχίες. Για να
ξαναβγεί ο λαός στο προσκήνιο. Για να ανατρέψουμε τη βάρβαρη πολιτική. Με το
μόνο τρόπο που ξέρουμε και μπορούμε, που αποδείχτηκε άλλωστε και ο μόνος που μπορεί
να μας οδηγήσει και σε νίκες: Στο δρόμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου